Door de Lens van Ankie: 'Moeders mee naar het stadion!'
Utrecht - Opeens krijg ik een visioen: “Het is een mooie herfstdag. De lucht is helder blauw. Er waait een lekker fris windje. De zon schijnt net onder het donkere grijze afdak van het grote stadion door op het verse groene gras.
Het is zondagmiddag. De wedstrijd gaat zo beginnen. De sfeer op de tribunes is goed. Het zit helemaal vol. De spelers komen het veld op. Zodra het rood-witte elftal langs de beroemde Bunnikside loopt, staat iedereen op. Duizenden moeders van de harde kern houden de hand van hun kind vast en geven de spelers een staande ovatie”.
Het goede doen
Mijn moeder hoefde vroeger maar een seconde naar mij te kijken met die blik, je kent hem vast ook wel, of ik wist meteen dat ik iets had gedaan waar zij niet blij van werd. Met lichte blosjes op mijn wangen en een gevoel van schaamte mompelde ik iets wat leek op ‘sorry’ en stopte acuut met waar ik mee bezig was.
Veel woorden maakte ze er verder niet aan vuil. Zelden was ze echt boos. Straffen, daar geloofde ze niet. Als een moedereend leerde ze ons beetje bij beetje steeds verder weg zwemmen en beschermde ons bij gevaar onder haar veilige verenkleed. In haar aanwezigheid probeerde je altijd het goede te doen.
Moeders gratis mee
Bierbombardementen, vuurwerk-raketinslagen, homofobe spreekkoren ze liggen bij het mannenvoetbal vaak vlak onder de oppervlakte te wachten op hun kans. Ze liggen als zware stenen op onze collectieve maag. Hoe lossen we dit op? Hoe brengen we het intieme gevoel van het vrouwenvoetbal ook naar de wedstrijden van de mannen? Met moeders.
Hoe geweldig zou het zijn als iedere supporter, jong of oud, zijn moeder mee zou nemen naar een voetbalwedstrijd in de eredivisie. Gratis! Want hoe meer moeders hoe beter. Als fotograaf zie ik het al helemaal voor me. Als econoom, yep, zie ik een ongekende kans. Moeders moeten mee!
