Door de Lens van Ankie: gooi de bal maar weer op
Utrecht - Even er tussenuit. Vol verlangen staar ik naar ‘ons’ riviertje. De zon schijnt op zijn best. Het zachte gele licht van het door ons fotografen zo geliefde gouden uurtje, maakt het beeld van de rode en gele kano’s varend langs het kleine privéstrandje onderaan die hoge donkere rotswanden van de immense kloof, magisch mooi. De reclameflyer van de charmante Franse camping waar we al vele vakanties hebben doorgebracht, zichtbaar met veel liefde en de alom bekende Franse slag in elkaar geflanst, hangt als een verleidelijke worst voor me aan de deur van de koelkast.
De koek is op. Te veel ballen tegelijk hoog gehouden. Na een periode van intensieve mantelzorg is het de hoogste tijd voor ontspanning. Even niet fotograferen, geen lenzen, maar, zoals de redactie heel treffend zei; mijn kop legen. En waar kan dat nou beter dan: in Noorwegen. Na ruim 4000 kilometer toeren door onbeschrijflijk mooie Noorse landschappen zitten we voldaan met z’n allen in de camper voor het mini tv-tje. We kunnen het geluid amper horen, want hoewel we het de afgelopen weken echt getroffen hebben met het weer, komt de regen nu met liters tegelijk uit de hemel vallen.
Terwijl Hans over de camping raast, kijken wij onder het genot van een kjottkaker hoe liefdes zich ontspruiten bij B&B’s elders in Europa. Niets menselijks is ons vreemd. "We zijn in Bergen. Nee, niet in De bergen. En nee, we zijn niet bij een rivier. Voor de verandering." Het achtergebleven thuisfront in Nederland is er na alle berichtgevingen in de media helemaal niet gerust op. En ik: ik luister naar het gedreun van de regen op het dak en kijk naar het overstroomde campingpad voor ons, waar de laatste twee caravans hun indoorweekte voortenten inpakken, en kom eindelijk tot rust.
Met een hoofd vol mooie herinneringen sta ik op de veerboot. De wolken zijn opgelost. Het is helder weer. Gooi de bal maar weer op.
