Door de Lens van Ankie: 'Take me out to the ball game'
Utrecht - "Wie staat er voor?" De jonge jongens draaien zich om en en kijken me onderzoekend aan. "UVV natuurlijk" antwoorden ze stellig na een korte stilte in koor. Ik begrijp hun verbazing, de wedstrijd is al ruim twee uur aan de gang. Op het grote scorebord aan de overkant van het veld zie ik dat ze net aan de zevende inning zijn begonnen. Blij dat ik op tijd ben om nog een staartje van de wedstrijd mee te pakken, zet ik snel mijn fiets vlak naast het veld vast aan een hekje.
Fietsend over Het Lint, op mijn weg hier naar toe, hoor ik aan de overkant van de sloot al een bekend geluid: "Pok". Het klinkt dof en helder tegelijkertijd. Ik herken het uit duizenden. Sinds ik aan het Máximapark woon, hoort het bij de geluiden waarmee ik elk weekend ontwaak. Met mijn ogen nog dicht doet het me steeds weer denken aan lang vervlogen tijden toen ik met mijn broer in New York was. Ik had destijds een wens en dat was een wedstrijd van de New York Yankees zien. Zien werd beleven. Het immense stadion, de liedjes, het wereldberoemde logo, de petjes en, het geluid van een honkbalknuppel die de bal raakt. Een herinnering voor het leven.
Hoewel ik hemelsbreed maar een paar honderd meter van het hoofdveld af woon, heb ik de mannen van UVV nog nooit zien spelen. Afgelopen seizoen zijn ze gepromoveerd naar het hoogste niveau. De vrouwen trouwens ook. Beide teams spelen nu in de Hoofdklasse. Hoogste tijd om deze legendarische sport eindelijk eens door mijn lens te gaan bekijken. Ik installeer me op een houten tafeltje achter het hoge net vlak naast de dugout van de rode leeuwen. UVV is aan slag. Ik houd mijn camera gereed en mijn oren gespitst. "Take me out to the ball game."
