Door de Lens van Ankie: 'Vrijwilligers verdienen een staande ovatie'
Utrecht - Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Tot mijn eigen verbazing is er niet veel voor nodig. Waar aan de ene kant van het hek bij het hypermoderne FC Utrecht Topsportcentrum het eerste elftal zich opmaakt voor weer een titanenstrijd, schiet aan de andere kant bestuurslid Technische Zaken Sebas Dubbeldam van EDO met een jongensachtige grijns op zijn gezicht de bal in het grote lege doel, en juicht.
In minder dan een oogwenk ben ik vijfendertig jaar terug in de tijd. 1988. De finale van het EK voetbal. Een van de meest memorabele doelpunten ooit gemaakt door een van de beste voetballers aller tijden: Marco van Basten. Toen ik met mijn auto over het grauwe bedrijventerein naar sportpark Overvecht Noord toereed was dit wel zo’n beetje het laatste wat ik verwachtte.
Zij zijn de club
Sebas is genomineerd voor de Sportprijs Utrecht in de categorie sportvrijwilliger van het jaar. Net als de andere twee genomineerden, Jelmer van Nuss van UBoulder en Nel van Dijk van Sporting ’70 is Sebas een manusje-van-alles. Het is de categorie waar ik me elk jaar stiekem misschien wel het meeste op verheug om met mijn camera bij langs te gaan.
Onder het genot van een beker chocomel, thee of limonade vergezeld van een gevulde koek of tosti, niets zo lekker na een fotosessie in de snijdende kou als een echte kantinetosti, overladen ze me met verhalen. Uren kunnen ze praten over hun club. Logisch, zij ‘zijn' de club. Op het grote groene gras vertelt Sebas me vol trots dat Marco een jaar of zes was toen hij zijn allereerste stappen zette op het voetbalveld. Bij EDO. Pure romantiek.
Woensdag is het grote Sportprijs Utrecht gala in het Beatrix Theater. Heel sport minnend Utrecht is uitgenodigd. Zie je drie glunderende gezichten in de zaal, dan zijn het vast Sebas, Nel en Jelmer. Geef ze een staande ovatie. Dat hebben ze, net als alle andere vrijwilligers in de sport, meer dan verdiend.
