Utrecht in Inkt: hoe twee swastika's therapeutisch werken voor Madhawi (40)
Utrecht - "Je ziet mensen nadenken: een buitenlandse vrouw met twee swastika's… huh? Mensen vragen ernaar, hebben er soms een mening over.
Ik werkte in de bediening op een terras. Toen trok een jochie, hij was tien jaar, ineens aan m'n rok en vroeg: 'mevrouw ben jij een nazi?'. Pak je mobieltje eens, zei ik, en ik heb 'm 'swastika' laten intikken. Hij begon met lezen en hij zei toen heel snel 'oh dat wist ik niet'.
Het is zomer en dat betekent meer korte mouwen, broeken en rokjes. Dat betekent dus ook meer huid én meer tattoos die je om je heen ziet. Maar wat zijn die verhalen achter die tattoos?
In de serie Utrecht in Inkt spreken we regiogenoten over één van hun tatoeages. Waarom en hoe hebben ze die laten zetten? Welk verhaal zit erachter? Elke week vind je op onze site/app en op onze Instagram op zaterdag om 08.30 uur een nieuwe aflevering.
Vandaag Madhawi, van wie ik foto's van haar tattoos tegenkwam op Instagram.
De swastika, in Hindoeïsme, is van oudsher het zonnesymbool. Het staat voor de zon die altijd weer opkomt. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Je moet gewoon door blijven gaan. Het is hoe ik in het leven sta.
Zo op mijn polsen kan ik er niet omheen. En ja, de eerste twee maanden dat ik ze daar had, dacht ik wel: hmm, ik loop nu door Utrecht met hakenkruisjes. In de eerste week heb ik ze ook nog bedekt met sjaaltjes. Maar toen zei mijn baas tegen me: helemaal prima joh. Op een gegeven moment verzinkt het ook in je huid en wordt het onderdeel van je identiteit.
Toen ik ze zette, zat ik in een situatie waarin ik dacht: hoe kom ik de dag door? Ik moest een paar levensbepalende keuzes maken.
Wat voor keuzes? Ik ben er nog niet klaar voor om dat met iedereen te delen. Ik wil de mensen om wie het gaat niet in een kwaad daglicht zetten, snap je? Maar het was behoorlijk heftig.
Tattoos zijn voor mij een therapievorm. Het is aan de ene kant een vorm van afsluiten maar aan de andere kant ook nieuwe deuren openen. Vooral hand poke – dan gebruik je geen machine maar een naald om tattoos te zetten – werkt echt therapeutisch. Je kan dan niet plotseling bewegen, want voor hetzelfde geld steekt die naald helemaal door je huid. En die naald gaat dan heen en weer, heen en weer, steeds in hetzelfde ritme. Langzaam zak je weg. Heel meditatief.
De meeste gebeurtenissen overkomen je. Maar een tattoo niet. Daar kies je zelf voor. Jij bepaalt of je die pijn wil. En het gekke is: het is een pijnbeleving die je daarna nóg een keer wil.
Tatoeages op een onzichtbare plek zijn nog verwaarloosbaar. Maar als je er eentje neemt op een zichtbare plek – in je nek, op je polsen – dan maak je hele sterke keuzes. En vanaf dat moment dat ik die tattoos had, ben ik ook in mijn leven veel meer sterke keuzes gaan maken."
Wil je de vorige aflevering lezen? Dat kan hier:
