'Het huis van mijn opa en oma in Hoograven is nu een buurtkamer, maar dat was het eigenlijk al'
Utrecht - In Hoograven is een voormalig huurhuis van Portaal omgetoverd tot een 'Buurtkamer', die - in woningcorporatiejargon - de 'sociale cohesie' in de Utrechtse wijk moet bevorderen. Voor RTV Utrecht-verslaggever Evie Westland heeft dit huis een bijzondere geschiedenis.
"Weten jullie wel welke dag het vandaag is?", zei mijn opa Rien steevast op 15 augustus. "Vandaag is de dag dat we ons huis hebben gekregen." Hij weigerde het huis aan de Stormdijklaan ooit in te ruilen voor een woonzorgcentrum. Ook toen het eigenlijk niet meer ging. "Als ik eruit ga, dan is dat tussen zes plankjes." En zo geschiedde.
Het heeft veel van mijn moeder, haar drie zussen en haar broer gevraagd om die laatste wens in vervulling te laten gaan. Iedere dag kwam een van de kinderen eten, er werd een fikse strijd gevoerd over het stoppen met autorijden en helemaal aan het einde – toen van autorijden allang geen sprake meer was en er een bed in de woonkamer stond - kreeg mijn opa 24 uur per dag thuiszorg.
En toen, zoals hij altijd geroepen had, ging mijn opa inderdaad tussen zes plankjes het huis uit. De eerste en – zo blijkt achteraf - laatste bewoner van de Stormdijklaan 10 verliet op 18 juli 2022 voor de laatste keer zijn huis.
Woningbouwcorporatie Portaal opende begin juni de vierde Buurtkamer in de provincie, aan de Stormdijklaan 10 in de wijk Hoograven. Het idee is dat wijkbewoners hier makkelijk iets met elkaar kunnen organiseren en aankloppen als ze vragen hebben, of in gesprek willen met de woningcorporatie of instanties zoals de gemeente (Werk en Inkomen, Schuldhulpverlening, JOU Jongerenwerk) of Dock.
Het huis aan de Stormdijklaan stond leeg sinds Rien Meegdes er op 11 juli 2022 overleed. Hij woonde er vanaf 15 augustus 1956, samen met mijn oma Alie en met de vijf kinderen die ze kregen, onder wie mijn moeder. Mijn opa en oma waren de eerste en laatste bewoners van het huis. Ter ere daarvan wordt vandaag - precies 67 jaar later - de Rien en Alie-woonkamer geopend in de nieuwe Buurtkamer.
Ik ben er sindsdien nog één keer geweest, in het huis dat als een tweede thuis voelde. Met mijn vriend plakte ik gele post-its op de spullen die we eventueel wilden hebben. We kozen een mooie plant uit, twee kristallen champagneglaasjes en twee fluitjes, zo dronk hij zijn bier het liefst.
'Weten jullie welke dag het vandaag is?'
Tot vandaag. Ik ben er voor de officiële opening van de 'Rien en Alie-woonkamer'. We zijn als familie uitgenodigd bij de onthulling van de naam en de foto's die er komen te hangen.
Niet voor niets was dat huis voor hen zo belangrijk. In 1951 raakte mijn oma zwanger. Ze trouwden op 2 augustus van dat jaar. Hun eerste kind kregen ze in een klein kamertje bij opa's ouders thuis en de tweede was binnen een jaar onderweg. Toen mijn oma zwanger was van hun derde kind ging het echt niet meer, inwonen bij een bovenhuis. Oma durfde aan niemand te vertellen dat ze weer zwanger was. De pastoor regelde via woningbouwvereniging Ariens, voorloper van Portaal, dat ze het huis aan de Stormdijklaan kregen. Mijn moeder werd daar als eerste geboren. Ze waren de hemel te rijk: nog vaak zou mijn opa zeggen dat ze nooit gelukkiger waren dan toen.
Ze kregen uiteindelijk vier dochters en een zoon. Vijf kinderen en twee volwassen in een huurhuis met drie slaapkamers en een zolder waarop een vierde kamertje getimmerd werd: het was misschien niet veel en al helemaal niet als je het langs de meetlat van de huidige standaard legt, maar voor hen was het alles.
Invalidenparkeerkaart
Voor iemand die zó dol op zijn huis was en zoveel moeite in het onderhouden van zijn tuin stak, was mijn opa er overigens opvallend vaak niet te vinden. Voor een dichte deur stond ik nooit, ik had de sleutel, maar ik ben talloze keren langsgefietst om tot de ontdekking te komen dat opa en oma de hort op waren. Na het overlijden van oma, in 2014, ging opa er nog steeds graag op uit.
Al toen hij de 80 ruimschoots was gepasseerd kreeg ik nog appjes van vrienden: ze waren opa weer eens tegengekomen, aan het bier op een terras in de stad. De auto parkeerde hij waar er maar ruimte was – hij had die invalidenparkeerkaart toch niet voor niets? Of hij reed naar de Blauwe Kamer in Rhenen, de fruitteler in Cothen of stond gewoon zomaar – ineens – bij een van de kleinkinderen op de stoep. Als-ie echt baldadig was reed hij nog een stuk door, naar Duitsland, om een schnitzel eten.
Buurtkamer
Er komt geen nieuw gezin met nieuwe herinneringen in het huis wonen. Ik kon me er ook niet echt een voorstelling bij maken. Toch voelt het ook gek dat midden in een wooncrisis een sociale huurwoning aan de markt onttrokken wordt. Een bewuste keuze van Portaal, laat een woordvoerder weten. "De wijk Hoograven heeft een plek met die maatschappelijke functie nodig."
Ik denk aan al die mensen die altijd bij mijn opa en oma over de vloer kwamen, aan het contact dat ze moeiteloos legden met wie ook in de buurt. Aan de vakman van Portaal die lang nadat de renovatie in hun huis klaar was nog wekelijks op de bank zat voor een kopje koffie. Aan het Marokkaanse buurjongetje dat met zijn woordenboek langskwam om hulp te vragen bij een bepaald woord, want hij kwam er niet uit. En dan weet ik: de Stormdijklaan 10 is eigenlijk altijd al een buurtkamer geweest.
