Niet zomaar een dierenarts: Peter Klaver verdoofde de Stellers zeearend

Stilzitten is niet echt Peters ding. Een documentaire gaat hem soms toch wat te langzaam en op een feestje is hij wel uitgekeken als hij iedereen gesproken heeft. Liever is hij aan het werk, wat hij dan ook twaalf uur per dag doet. Deels in zijn eigen kliniek, en deels als specialist in het verdoven van dieren. Het begon tijdens zijn studententijd in een reservaat in Afrika. Daarna werkte hij enige tijd in Saudi Arabië. Later volgde beren in India en Georgië en otters in Ierland. Voordat hij zijn kliniek opende werkte hij vijftien jaar lang als vaste dierenarts in Artis, waar hij bovendien ook woonde. “In een heel leuk appartementje, pal achter de ijsberen.”

Naar eigen zeggen is hij is onderdeel van een clubje oude grijze mannen, die zich als enige nog bezig houden met het verdoven van ontsnapte dieren. Daarnaast is hij door zijn werk in binnen- en buitenland ook kenner geworden op het gebied van exotische dieren. Het maakt hem een dierenarts met een bijzondere combinatie van vaardigheden, wat er voor zorgt dat zijn werk nog weleens het nieuws haalt. Zo was hij erbij toen er in Tienhoven een Leeuwenwelpje gevonden werd, en twee weken geleden dus ook bij het vangen van de Stellers Zeearend.

“De brandweer had met een ladderwagen al een poging gedaan om de arend te vangen.” Vertelt Peter. “Maar toen ze dicht bij kwamen, hupte de arend net weer een stukje naar boven.” Toen is aan de eigenaar van de arend toestemming gevraagd voor het verdoven. “Daarna belden ze mij. Ik was in Utrecht aan het werk in het Julianapark, maar ben gelijk in de auto gestapt.”

In de auto had hij een blaaspijpje liggen, maar daarvoor zat de arend te hoog. Dus belde Peter collega-dierenarts Xanja, om te vragen of die het verdovingsgeweer kon brengen. Het heeft veel weg van een sluipschuttersgeweer. Van de donkergroene kolf tot de gitzwarte loop is het een meter lang, en in het midden zit een grote richtkijker. Hetzelfde model wordt gebruikt bij het verdoven van leeuwen. “Het is een heel chic geweer, de Rolls-Royce onder de verdovingsgeweren. Een droom om mee te werken.”

De arend zat heel stil in een boom waar tientallen mensen omheen stonden. “Dat is abnormaal voor een roofvogel, want het is een vluchtdier. Als het niet vlucht, is het verzwakt.” Daar moet je rekening mee houden, want de kans dat een verzwakt dier door de verdoving overlijdt, is groot. Dus kiest peter voor een pijltje met een kleine inhoud. Daarna knielt hij in het gras onder de boom en zet hij het geweer aan zijn schouder. Er klinkt een knal als het pijltje onder druk van CO2 de loop verlaat en in het borstbeen van de arend beland. “Toen dwarrelde de arend naar beneden, en kon deze opgevangen worden.”

Volgens Peter is het werk niet voor iedereen weggelegd. “Je moet wel van avontuur houden. De jonge lui zit graag van negen tot vijf in de dierenkliniek.” Toch opende hij tien jaar geleden zijn eigen kliniek, ‘omdat hij dat ook eens wilde proberen’, en ook wel toe was aan wat vastigheid. Er komen katten en honden, en hij gaat op bezoek bij koeien en paarden. Toch specialiseerde hij zich ook hier altijd nog in exotische dieren zoals servals. “En omdat ik eigen baas ben, kan ik altijd mijn werk laten vallen als er een telefoontje komt.”

In de kliniek draagt hij nu langzaam het stokje over om met pensioen te gaan. ‘De herfst van zijn carrière’ noemt hij het. Toch zegt hij nog altijd twaalf uur per dag te werken (mits je de administratie meetelt) en nog niet van plan ze zijn achter de geraniums te gaan zitten. “Ik blijf actief als wildlife consultant, om zo nog wat bij te dragen voor de dieren en dierenartsen in opleiding.” Ook laat hij zijn telefoon voorlopig aan staan. “Ik hoop meer tijd te hebben voor de bijzondere klussen, de leuke klussen, en het verdoven van dieren.”