Rina Meyer (69) is 'op Zuilen' geboren: 'Het zijn mijn mensen, altijd eerlijk'

In die jaren was Zuilen nog een eigen gemeente, al werd het niet lang na Rina's geboorte geannexeerd door de gemeente Utrecht. Hoewel ze daarna meerdere keren verhuisde, kun je zeggen dat Zuilen een soort rode draad in haar leven vormde.

En ook nu nog. Elke week is Rina meerdere dagen per week te vinden in ontmoetingscentrum 'De Dame', waar ze vrijwilliger is.

"Doordeweeks is er elke dag wel wat te doen hier. Maandag kun je bijvoorbeeld langskomen om wat te kletsen, dinsdag doen we aan diamond painting. Ken je dat? Dat is met van die glittersteentjes. En woensdag is het handwerkdag."

"Veel mensen die bij De Dame komen, ken ik nog van mijn werk als thuishulp. Eigenlijk wilde ik stewardess of fysiotherapeut worden maar op mijn 15de moest ik van school om te gaan werken. Thuis waren we met zeven kinderen, mijn vader werkte als lasser bij de Demka Staalfabriek. Ik ging aan de slag bij een hele kleine supermarkt hier in de buurt. Daar deed ik van alles: kassa, vakkenvullen, helpen bij de vleesafdeling. Ik vond het leuk om te doen en heb ook veel mensenkennis opgedaan. Dat sommige mensen wel heel erg direct kunnen zijn bijvoorbeeld."

"Als kind was ik niet zo veel thuis. Mijn vader werkte ploegendiensten dus vaak genoeg moest hij overdag slapen en dan moesten we muisstil zijn. En anders was er wel een baby die niet wakker mocht worden. Dus dan ging ik naar vriendinnetjes, dat was gezellig."

"Ik weet nog goed dat we graag gingen zwemmen bij het Noorderbad. Ik was toen misschien 12 jaar. Jongens en meisjes moesten daar nog gescheiden zwemmen. De jongens moesten een badmuts op en wij een kapje. Die kon je daar huren. Maar die badkapjes waren duurder! Ongelooflijk toch."

"In 1977 ging ik aan de slag als huishoudelijk hulp. Ik hielp zieke of oude mensen met van alles: het naar school brengen van de kinderen, boodschappen doen, het avondeten voorbereiden. Sommige mensen maakte ik jarenlang mee, die zie je dan ook steeds slechter worden. Daarom moet je je niet te veel hechten. Daar was ik best goed in, maar soms was het ook erg heftig."

"In het begin heb ik daar wel echt mee gezeten. Ik hielp een gezin waarbij de moeder, 42 jaar, ALS kreeg. Ze kon niet meer goed praten. En ze had jonge kinderen nog hè. De jongste was 4 jaar. Ik heb daar zo'n acht jaar meegeholpen. Ik bracht de kinderen naar school, deed de boodschappen, bereidde het avondeten voor. In het begin wel vijf dagen per week. Zo veel tijd met zo'n familie, dat greep me wel aan."

"Uiteindelijk heb ik 43 jaar voor dezelfde organisatie gewerkt. Eerst dus als huishoudelijke hulp, later deed ik een opleiding en mocht ik ook verzorgende taken verrichten, zoals katheters aanleggen. Drie jaar geleden ben ik met pensioen gegaan. Ik heb nog contact met oud-collega's. Ze vertellen dat alles nu steeds digitaler wordt. Ik ben blij dat ik dat heb gemist, want daar ben ik niet zo goed in."

"Bij 'De Dame' vrijwillig ik nu nog. Soms ben ik hier wel vier of vijf dagen per week. Er komt hier een vaste groep met vooral dames, er zijn niet zo veel heren. Met de bingo, één keer per maand, zijn er veel meer mensen, ook van verder in de wijk. De meesten zijn 70-plus. Er was ook lange tijd een vast groepje dames van 85 tot 90 jaar oud. Zij waren hier elke dag en hadden hun eigen plekje. Niemand anders ging ooit op hun plek zitten. Maar ineens werden ze allemaal ziek, of overleden ze zelfs. Dat was erg confronterend."

"Of de wijk veranderd is in al die jaren? Er is meer nieuwbouw. Maar qua mensen niet. Er is nog altijd een buurtgevoel, al verschilt het ook weer per straat. Je moest hier bijvoorbeeld geen ruzie krijgen met iemand. Dan kreeg je de hele straat achter je aan. Dat leuke sfeertje is er nog altijd. Mensen van Zuilen zijn mijn mensen. Ze zijn heel eerlijk."