Vrijwilligers maken de stad: Bettien is de drijvende kracht achter het Parahockey bij Kampong
UTRECHT - Bettien Streng wil best meewerken aan een artikel voor de vrijwilligersrubriek, zolang het maar niet alleen over haarzelf gaat. "Maar ik wil héél veel vertellen over Parahockey. Alle aandacht daarvoor is mooi meegenomen." Ze spreekt bewust over Parahockey, niet over G-hockey. Waarom dat onderscheid? "Daar kom ik zo op."
Al jarenlang is Bettien vrijwillig-coördinator van het parahockey van SV Kampong. Ook traint ze op de woensdagavond een van de Paraverenigingen die de hockeyclub kent. Kinderen en volwassenen met downsyndroom, autisme, groeistoornissen of andere handicaps; voor Bettien maakt het helemaal niets uit. "Het enige waar je rekening mee moet houden is een wat meer individuele aanpak en een gestructureerde opbouw van de trainingen. Soms zijn er iets meer trainers nodig. Dat is alles."
Wat is een sportclub, vereniging of instelling zonder vrijwilligers? Zij zijn het kloppend hart van iedere club en maken met hun onvermoeibare inzet ook de stad een mooiere plek. Deze serie is dan ook een ode aan de Utrechtse vrijwilliger. Ben jij of ken jij iemand die op deze plek niet mag ontbreken? Mail ons dan: onlinestad@rtvutrecht.nl
Blij van het veld
Want net als bij de reguliere hockeygroepen, willen ook kinderen met een beperking gewoon gezellig samen sporten. "Negen van de tien keer vertonen kinderen helemaal geen moeilijk gedrag. Hockey is ook geen moeilijke sport om te leren. Je kunt al snel tegen een bal duwen - 'pushen', in jargon - en dan komen kinderen al heel blij van het veld. Voor autistische kinderen is het vaak prettig dat hockey geen contactsport is: er zit altijd een stick tussen je in."
Bettien regelt bij Kampong alles wat er geregeld moet worden. Van clinics, sponsorkleding, trainers en etentjes tot het contact met nieuwe ouders. "Ik probeer ook altijd even te achterhalen of het kind graag wil hockeyen, in plaats van dat de ouders graag willen dat hun kind gaat hockeyen. Als je begrijpt wat ik bedoel."
Bij de Utrechtse sportvereniging Kampong zijn vier Parahockeyteams: G1, G2, G3 en een LG team. Dat laatste team speelt in een landelijke competitie. Er wordt twee keer per week getraind. Bettien: "Ik train een groep op woensdagmiddag. Er worden dan twee trainingsgroepen gemaakt, ingedeeld op leeftijd niveau. De groep is namelijk heel divers: de jongste is 6, de oudste is 32. Net als bij gewone teams, is het gewoon het leukst als je je kunt omgeven met leden van je eigen leeftijd en niveau."
G-hockey of Parahockey?
De Bunnikse kletst graag - en veel. Over de club ("er is steeds aandacht voor Heren 1 - dat is ook hartstikke leuk hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik zou het zo leuk vinden als ouders zagen dat de sporters in onze Parahockeyteams óók heel veel plezier hebben met elkaar"), over speciaal en passend onderwijs ("ik denk gewoon dat het veel beter is als kinderen op een plek zitten waar ze deel van uitmaken, in plaats van dat ze altijd maar de uitzondering zijn") en over hockeyen in coronatijd. Soms komt een anekdote eruit voordat ze er erg in heeft. "Dat moet je misschien maar niet opschrijven", klinkt het een keer of zes.
Want als ze over haar voorkeur voor de term Parahockey ten opzichte van G-hockey praat, blijkt ook dat te maken hebben met gevoeligheden. "In het G-hockey wordt onderscheid gemaakt tussen LG-hockey en G-hockey. LG is iets 'hoger', daar doen dan wel spelers met een bepaalde beperking aan mee, maar bijvoorbeeld geen rolstoelgebonden kinderen. Ouders vinden het niet altijd even leuk als hun kind van een LG-team naar een G-team wordt geplaatst. Parahockey is een overkoepelende term, dan hoef je dat onderscheid tussen de twee groepen niet te maken. Bovendien kent iedereen in het buitenland de term Parahockey ook. Het is dus handiger. Maar goed, de meningen hierover zijn verdeeld."
Jonge aanwas
Dat er steeds meer aandacht komt voor Parasporten vindt Bettien fantastisch. "Het heeft alleen één nadeel: we zitten met steeds meer verenigingen in een relatief kleine vijver te vissen. Zeker in Utrecht kun je het zo gek niet bedenken of er is een afdeling voor mensen met een beperking. Zelfs bij de brandweer is die er."
Om ervoor te zorgen dat kinderen het Utrechtse Kampong al vanaf jonge leeftijd weten te vinden, is er op initiatief van Bettien een zogeheten 'spelpleziergroepje' gestart. "We hebben een hele kist met allerlei spelmateriaal voor jonge kinderen van een jaar of vijf. Ze komen jong en blijven dan vaak hangen, om op oudere leeftijd bij het Parahockey te komen. Maar ik vind het belangrijkst dat kinderen sporten en bewegen, of dat nou hier bij Kampong is of ergens anders."
Wil je het vorige artikel in de serie over vrijwilligers teruglezen? Dat kan hier.
