Vrijwilligers maken de stad: Tom, Willem en Vivian brachten voetbalclub Faja Lobi naar grote hoogte

De drie mannen hebben met Faja Lobi crises en voorspoed meegemaakt. Dat kan bijna niet anders, want Vivian (66) heeft met 35 jaar bestuurswerk nog het minste aantal jaren vrijwilligerswerk gedaan. Tom (65) zat 39 jaar in het bestuur, waarvan 36 als voorzitter en Willem (78) heeft er met 45 jaar bijna een halve eeuw op zitten. Naar verluidt belde zijn dochter ooit naar de club met de vraag: 'Is papa thuis?'

Op de doordeweekse woensdagmiddag dat RTV Utrecht de voetbalvereniging bezoekt, wordt er niet gevoetbald, en daarom wordt het pand verhuurd voor een bedrijfsvergadering. Faja Lobi is inmiddels een geoliede machine. Dat was ooit wel anders, vertelt Willem. "Toen ik hier net begon, kwam de organisatie aan met twee volle vuilniszakken, daar bleek alle ledenadministratie in te zitten. Ik heb iedereen eigenhandig geregistreerd bij de KNVB."

Hij is bijna vanaf het begin betrokken bij de club, die in 1963 werd opgericht als Surinaamse studentenvoetbalvereniging in Zuilen. Willem speelde toen bij PVD, de personeelsvereniging van Demka – de staalfabriek in Zuilen waar destijds zowat iedere Utrechter ofwel zelf werkte, of iemand kende die dat deed. "Op een donderdag arriveerde ik per trein in Utrecht, op maandag kon ik mijn eerste werkdag bij Demka beginnen", herinnert Willem zich.

Maar twee jaar na de oprichting van Faja Lobi stapte hij over naar de Surinaamse club. "In Amsterdam en Den Haag waren er al Surinaamse verenigingen", zegt Tom. "Je had in die steden grote Surinaamse gemeenschappen. Je zoekt elkaar toch op."

In '82 ging het financieel mis met de club, die inmiddels in Lunetten zat. Er was een dure hypotheek afgesloten op het nieuwe kantinegebouw. Tom: "Ik liep op een dag de club op en zag overal roze papiertjes hangen. Dat was de beslaglegging."

Een tegenvaller, maar het was ook het begin van de bestuursjaren van Vivian, in wie Willem en Tom vanwege zijn werk bij de Rabobank een geschikte penningmeester zagen. "Ik beloofde mee te kijken. Er was 70.000 euro aan schulden, links en rechts. De eerste jaren stonden in het teken van de club financieel gezond maken. Gesprekken aangaan met schuldeisers, strakke afspraken maken en je daar dan ook aan houden. We pakten het serieus aan."

Dankzij hun harde werk lukte het de drie om jaren later – in 2008 - schuldenvrij de fusie met KDS in te gaan. Die fusie betekende ook een verhuizing naar Kanaleneiland, waar boven het dak van de Ikea een sportclub werd gerealiseerd. "Een unieke constructie in de wereld. In Japan heb je nog een basketbalkooi op een flatgebouw en in Duitsland nog een sportveld boven een metrostation. Verder zie je dit nog nergens. Er zijn al allerlei gemeenteambtenaren en zelfs een keer een minister komen kijken", vertelt Tom.

De fusie met KDS was nodig omdat het sportpark in Lunetten te klein werd, nadat Ardahanspoor en DVSU zich daar ook hadden gevestigd. "Het klikte direct met KDS, maar toen we fuseerden, vroegen sommige leden zich af of we onze Surinaamse identiteit niet zouden verliezen. Inmiddels is 85 procent van onze leden autochtoon Nederlander. Toch zijn we nog steeds de gezelligste multiculti-voetbalclub van Nederland. We vervullen een belangrijke rol voor de Surinaamse gemeenschap."

Of het Nederlands Elftal nou een slechte wedstrijd speelt tegen Montenegro, of Lewis Hamilton van Max Verstappen wint: op het dak van de Ikea is er ieder weekend wel een groep Surinamers te vinden die er met elkaar over discussieert. "Er komen hier niet alleen leden van de vereniging, maar vanuit de hele stad en daarbuiten – zelfs uit Amsterdam – komen hier Surinaamse ouderen een borreltje drinken. Zelfs buiten het voetbalseizoen zij wij gewoon open. Hier is iedereen altijd welkom."