Leusdense Marjolein (42) genas van corona: 'Het was een echte strijd'

Maandenlang trainde ze voor de marathon van Tokio die op 1 maart van start zou gaan. Het zou haar zevende marathon worden, maar het harde werken bleek voor niets te zijn geweest. Anderhalve week van tevoren werd het evenement afgelast vanwege de ontwikkelingen rond het coronavirus.

Maar omdat haar man en haar oudste zoon ook al vrij waren, besloten ze op 26 februari een paar dagen naar Rome te gaan. "Dat was te gek en we hadden heerlijk weer. Maar je merkte daar al wel dat het rustiger was en meer mensen met mondkapjes rondliepen. Het (coronavirus, red.) kwam eraan."

Marjolein vloog die zondag terug en een week later kreeg ze de eerste vermoeidheidsverschijnselen. "Ik ging toen hardlopen omdat ik nog steeds bezig was met de training voor een marathon in Hamburg in april. Dus toen ik een langere afstand liep, merkte ik dat het meer moeite kostte dan dat het normaal gesproken deed."

De dag erna was ze wat vermoeid. Dat weet ze eerst aan het hardlopen, maar naderhand waren het voortekenen van het virus. "Van maandag op dinsdag werd ik om 3.18 uur wakker en toen dacht ik: hé, ik ben ziek, dat heb ik niet vaak. En toen dacht ik wel meteen oh jee, straks is het mis."

Behalve hoesten en niezen, had Marjolein alle bekende symptomen. "Ik had last van m'n keel, hoofd en een broeierig gevoel in m'n longen. En toen ik een dag later merkte dat ik niet meer kon ruiken, was dat wel heel raar. Toen ik opzocht hoe je je reukvermogen kunt verliezen, kwam een virale luchtweginfectie naar boven. En dat is wat COVID-19 is. Toen dacht ik wel: ik heb het."

Dezelfde dag zocht Marjolein contact met de GGD in Amersfoort, maar die vond in eerste instantie niet dat ze getest moest worden. "Omdat Rome geen risicogebied was toen ik er was." Een dag later belde ze nog eens, maar kreeg ze nogmaals nul op het rekest. Die donderdag belde ze met het RIVM, die haar adviseerde nogmaals met de GGD te bellen. Die vrijdagochtend werd ze alsnog getest.

"Dat is best spannend", vertelt Marjolein. "Er komen dan twee mensen naar je huis, die van tevoren precies met je doornemen wat er gaat gebeuren. Je moet de voordeur openzetten, een tafeltje in de gang zetten en het is niet de bedoeling dat je heel lang met ze moet gaan praten. Dan wacht je in je woonkamer totdat ze met een monsterstokje wat slijm in je keel en neus wegnemen, en dan gaan ze zo snel mogelijk weer weg."

Twee dagen later was het nieuws daar: Marjolein was als eerste Leusdenaar besmet met het coronavirus. "Ik was er in het begin meteen een beetje emotioneel van, omdat je natuurlijk niet goed weet of je dan misschien wel heel erg ziek gaat worden. Dus dat geeft wel onzekerheid. Hoewel ik aan de andere kant ook dacht: ik ben nu niet heel erg ziek, dus het zal wel meevallen."

Uiteindelijk had Marjolein anderhalve week koorts. Nu, 2,5 week later na de laatste symptomen, is ze nog steeds niet op volle oorlogssterkte. "Ik zit nu denk ik op 80 tot 85 procent van hoe ik me normaal voelde. Ik merk wel dat ik nog een stuk vermoeider ben dan dat ik normaal ben. Het voelde echt als een strijd en heeft er meer ingehakt dan ik van tevoren had bedacht of verwacht." Wonder boven wonder heeft Marjolein niemand in haar gezin aangestoken.

Gisteren deed Marjolein haar eerste hardlooprondje sinds de besmetting. "Dat viel me mee. Ik heb achttien minuten hardgelopen en was bang dat ik benauwd zou worden, maar dat gebeurde gelukkig niet."

Hoewel Marjolein er relatief goed vanaf is gekomen, snapt ze niet dat er nog steeds mensen zijn die de adviezen van de overheid niet serieus nemen. "Daar kan ik wel echt gefrustreerd over zijn. Hoe moeilijk is het nou om die paar weken even een keer in te leveren?"

Omdat het restaurant waar Marjolein doordeweeks twee dagen werkt ook dicht is, besloot ze de GGD een handje te helpen. "Ik heb zelf contact gezocht, omdat ze volgens mij veel hulp nodig hebben. Daar maak ik dan nu graag tijd voor. Ik heb het al gehad, dus ik vind het niet vervelend om bij mensen naar binnen te gaan. En volgens mij is het wel handig, want ik ben niet meer bang om het te krijgen of door te geven."